Öykü - Berk Gürman

Daha önce Gürman kardeşler hakkında yazmıştık. O yazıdan bir kesit sunalım öncelikle, "güzel ülkemde kaset ve cd satışlarındaki durum ortada. Hal böyleyken gördükleri ilginin suni kalacağını söyleyebiliriz sanırım. Dileyelim ki öyle olmasın ve yaptıkları işin karşılığını tam olarak alabilsinler..."

Yapmaya çalıştıkları işin ne kadar önemli olduğuna vurgu yapmışız. İnsanların çok iyi bildikleri siyahı, beyaz yaparak onlara sunuyorlar. Öyle ki, yapmaya çalıştıkları şey aslında çıplak vücudun üzerine hırka almak gibi bir durum, kendileri benzerliklerin çok fazla olduğunu iddia etseler de tamamen alakasız motifleri kaynaştırmaya çalışıyorlar.

Ellerinde öyle bir kaynak var ki, tükenmesi imkansız... Muazzez Ersoy'un nostalji serisini örnek verebiliriz, en son kaçıncısının yayınlandığını hatırlıyor musunuz? İnsanlar zaten sizin amacınızın orijinale bir alternatif sunmak, bir değişiklik yaratmak olduğunu biliyorlar. Gürman Kardeşler ise Play-Doh kıvamını alarak boyalı direkleri ile birlikte kanal kanal gezmeye devam ediyorlar. Boyalı direk dışındaki şarkılarını o kadar isteksiz söylüyorlar ki aslında ne halt yediklerinin farkındalar, "biz tek şarkı grubuyuz, kasmaya gerek yok"...

Böyle bir kaynağı o kadar kötü kullandılar ki, yüzleri eskimeden bir parça daha atamadılar ortaya, eriyip gidiyorlar. Ayrıca Disko Kralı'ndaki antipatik tavırları da eriyip gitmelerinin o kadar da kötü olmadığını düşündürüyor insanlara. Bu kadar sınırsız kaynak ile verimsiz olabilmek ise açıklanabilecek bir şey değil, kendilerini piyasaya kaptırdılar diyelim. Tren henüz kaçmış değil fakat onlar treni yakalama derdindeler mi, belli değil, hem bize ne ki?..