Albümden çıkan ilk single I'm Throwing My Arms Around Paris'in üzerine bir yazı yazmış, devamını albümün tamamı elimize geçince yazacağız diyerek noktalamıştık. Aşağı yukarı bir hafta geçti ve albümün tamamını yeterince dinleme fırsatını bulduk. Yurtdışında bugün satışa sunulmasına rağmen sanırım epey zaman geçecek Türkiye'de bulabilmek için. Neyse diyor albüm hakkındaki görüşlerimize başlıyoruz...
Şarkıların sıralanışının albümü daha da güzelleştirdiğini belirtmeden geçmemeli. Morrissey ise bildiğimiz havasından biraz uzakta, karamsarlık dağılmış. "Vazgeçmişlik" durumu seziliyor şarkılarda. Sanki bazı şeylerden uzak olmaya alışmış, kararsız istekler ve sonu belirsiz anılardan oluşan lirikleriyle albüm genel Morrissey tarzını tam olarak yansıtmasa da gerçekten güzel olmuş. İlk başlarda beğenmeyerek dinlediğiniz şarkılar sabah yataktan kalkınca mırıldandığınız sözler olabiliyor. Mama Lay Softly on the Riverbed ve When Last I Spoke to Carol albümün öne çıkan parçaları, aynı zamanda Morrissey tarzına en uzak şarkılar olarak dikkat çekiyorlar. Sorry Doesn't Help ve It's not your Birthday Anymore ise bildiğimiz alıştığımız tarzdan. Evet bu albüm başka, ayrı güzel. Hakkında son bir söz söylemek gerekirse "olmuş". Yine de bir You are the Quarry beklenmemeli.
0 Yorum:
Yorum Gönder